Concept of value based governance and administration for a strong and prosperous India (Thoughts in 2015)

Abhishek JhaLeave a comment

15th August, 1947 – When India achieved its political freedom, it was based on relentless discharge of a value called ‘Social Responsibility’ by each and every profession of our nation. The lawyers, doctors, teachers, scientists, writers irrespective of their functional identity realized their real state of existence – the identity of an Indian citizen. Afterwards, though we understood the meaning of the functional designations, we could never understand the meaning of the word ‘Citizen’ and its associated values. 

Continue reading “Concept of value based governance and administration for a strong and prosperous India (Thoughts in 2015)” →

To See Is To Believe?

Abhishek JhaLeave a comment

A circular was read out in the classroom. It had been decided by the school management that students from Std 8th – 10th would be taken on an educational tour to Calcutta. I was in 8th standard then. I was excited enough to convince my parents about the idea. I set my plans straight about the places I had to visit and spent the night taking a virtual tour of the city in my dreams.

Continue reading “To See Is To Believe?” →

Illusion or Disillusion

JeevaNayagi2 Comments

Haven’t we all wished to rewrite the fate of a certain fictional character because we thought they deserved better? Haven’t we all wanted to know what were our favourite characters thinking during the toughest of their times ?  While some of us create an alternate destiny  and let them live happily ever after in our heads, there also a few of us who write a fan fiction as an ode to our favourite characters. But then there are others who feel strongly about them that they can go on to write a full-fledged novel based on those emotions.  Continue reading “Illusion or Disillusion” →

நோ மீன்ஸ் நோ

JeevaNayagiLeave a comment

சமீபத்தில் வெளியாகி பரவலாகப் பேசப்பட்ட பாலிவூட் திரைப்படம் Pink. வன்புணர்வில் தொடங்கி வடகிழக்கு மாநிலத்தவர் சந்திக்கும் இடையூறுகள் வரை பேசியது இந்த படம். ‘நோ மீன்ஸ் நோ’ என்ற ஒற்றை வாசகத்தில் ஒரு பெண்ணிற்கான தனிமனித உரிமயையை அழுத்தமாய் சொல்லியது. படத்தில் எனக்கு மிகவும் ஆறுதலான விஷயம் என்னவென்றால் இந்த கதையின் நாயகிகள் மூவரும் சாதாரணமானவர்கள்.

பெரும்நகரத்தில் வாழும் படித்த முற்போக்கு சிந்தனை நிரம்பிய பெண்களாக இருந்தாலும் இவர்களில் எவரும் சூப்பர் உமன் இல்லை.

பாலியல் துன்புறுத்தல், போலீஸ் அடாவடி, ஊழல் அதிகாரிகள், அரசியவாதிகள், கடமையை செய்யமுடியாத நியாயமான அதிகாரிகள் இப்படி எல்லாமே எதார்த்தமானவை.சட்டரீதியான சமூகரீதியான இந்த வகையான போராட்டங்கள் சில நேரங்களில் நமக்கும் சில நேரங்களில் நம்மை சார்ந்தவர்களுக்கும் நடந்திருக்கிறது.அதனால் தான் என்னவோ, சில காட்சிகளில் எவ்வளவு முயன்றும் கலங்காமல் இருக்கமுடியவில்லை. எனக்கு தோன்றியவரை எதார்த்தத்தில் இருந்து சிறிது விலகி சென்ற விஷயங்கள் என்றால் ஒன்று ஒரு தேர்ந்த வக்கீல் இலவசமாக உதவுவது மற்றொன்று நீதிபதி இத்தனை நல்லவராய் இருப்பது. தனது மகள் கைது செய்யப்பட்டும் அதிகமாய் பதறாது தோழிகள் பார்த்துக்கொள்வார்கள் என்று அமையதியாய் இருக்கும் தந்தை பாத்திரம், சாட்சியாகியிருக்க வேண்டிய வீட்டு ஓனர் கதாபாத்திரம் இப்படி சில விஷயங்கள் கதைக்களத்தில் கவனிக்கப்படவில்லை என்றாலும் சொல்ல வந்ததை சிறப்பாய் சொல்லிச் சென்றதால் நாமும் இவற்றை கவனியாது விட்டுவிடலாம்.

Pink வெளியாகிய அடுத்தவாரத்திலே வெளியாகி Pink படத்திற்கு எழுந்த கரவொலிகளுக்கும் பின் வந்த டோனி படத்தின் ஆர்ப்பாட்டங்களுக்கும் இடையில் சிக்கி, சிறிதாய் அங்கீரகரிக்கப்பட்டு பின்பு மறக்கப்பட்ட படம் Parched. அடுத்தடுத்த  வாரங்களில் வெளியானதாலும் இரண்டு படங்களும் மூன்று பெண்கள் சுற்றியே நகர்ந்ததாலும்  இரண்டு படங்களையும் ஒப்பீடுசெய்யாமல் இருக்க முடியவில்லை. இப்படங்கள் இயக்கப்பட்ட விதம் குறித்தோ இல்லை இப்படங்களில் பயன்படுத்தபட்ட தொழில்நுட்பங்கள் பற்றியோ அல்ல இந்த ஒப்பீடு.இந்த படங்களின் நாயகிகள் அவர்கள் சொல்லும் கதைகள், அவை சொல்லப்பட்ட விதம், அவர்கள் சந்திக்கும் பிரச்சனைகள் படம் பார்க்கும் நம்மில் விட்டு செல்லும் உணர்வுகள் இவை குறித்த ஒப்பீடு.

படித்து பட்டம் பெற்ற மூன்று பெண்கள். சமூகம் நிர்ணயித்த கொடுங்கோட்பாடுகளை எல்லாம் தகர்த்தெறியும் தன்னம்பிக்கை நிறைந்த பெண்கள். தங்களுக்கான சரி தவறுகளை தாங்களே தீர்மானிக்க தெரிந்த பெண்கள். எனினும் இவர்கள் மின் காட்டிற்குள் வாழும் விட்டில் பூச்சிகள். நவநாகரீக உலகில் வாழ்ந்தாலும் இவர்கள் வாழ்க்கை ஒன்றும் எளிதானது அல்ல. விடியும் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு புது போராட்டமே. இவர்களின் போராட்டங்கள் வேறு வகையானதாய் இருக்கலாம், ஆனால் நிஜமானவையே. இந்த போராட்டங்களின் நடுவில் உடைந்து பின் உறுதிகொள்ளும் இவர்களில் நான் என்னை காண்கிறேன்.

மறுபக்கம் ஒரு கடைக்கோடி பாலைவன கிராமத்தில் தங்களின் தலையை சுற்றியிருக்கும் முக்காட்டு உலகத்தில் வாழும் பெண்கள். இருபதுகளில் கைவிடப்பட்டு பின்பு விதவையாகி கணவனைப் போலவே ஒரு கையாலாகாத மகனின் 34 வயது தாய் ஒரு பெண். குழந்தைபேறு இன்றி கணவனால் துன்புறுத்தப்படும் மற்றோரு பெண்.இவர்களுக்குத் தோழியாய், தனக்கு தெரிந்த அளவில் ஒரு புரட்சிப்பெண்ணாக ஒரு நடன அழகியும். இவர்களில் நான் என்னை காண்பதில்லை என்றாலும் இவர்களும் எனக்கு எங்கோ பரிட்சியமானவர்களே.

இந்த முக்காடிட்ட பெண்களின் எதார்த்தங்கள் நமக்கு விசித்திரமானவைகள். மணம் புகுந்த வீட்டில் கணவன் வேறு ஒரு துணையைத் தேடிக்கொள்ள  மாமனார் மைத்துனர் இப்படி பலரும் சூறையாட அவள் குழந்தைக்கு யார் தகப்பன் என்று தெரியாத நிலையில் கருக்கலைப்பு செய்து தாய்வீடு திரும்பும் பெண்ணை உண்மை தெரிந்தும் காட்டாயமாய் புகுந்த வீட்டிற்கு அனுப்பும் ஒரு தாய்; வரதட்சணை தர இயலாத தன் காதலனை எப்படியாவது கைப்பிடிக்க வேண்டும் என்று அழகிய தனது கூந்தலை தியாகம் செய்யும் ஒரு இளம் பெண்; இவன் தன்னை சிறையிலிருந்து மீட்டெடுப்பான் என்ற கனவு கலைந்தபோது வலியை வைராக்கிய போர்வை கொண்டு மறைக்கும் ஒரு புரட்சி பெண்; கணவனோடு வீட்டிற்கு வந்த வேற்று பெண்ணொருத்தி பின்னாளில் தோழியாவதும், வருடங்கள் கழித்து அதே பெண்ணைத் தேடி இவள் மகன் செல்வதும் இந்த பெண்களின் எதார்த்தங்கள்.

போராட்டங்கள் ஒன்றும் இந்த பெண்களுக்கு புதிதல்ல. அதற்கான துணிவும் இவர்களிடம் குறைவல்ல. இருப்பினும் இவர்களின்போராட்டம் கடினமானது. ஏனெனில் இவர்களின் போராட்டங்கள் எல்லாம் இருமுனைப் போராட்டங்கள். ஒன்று இவர்களுக்கும் சமூகத்திற்குமானது, மற்றோன்று இவர்களுக்குள்ளேயே இவர்களை எதிர்த்து இவர்கள் புரியும் சுயபோராட்டம்.கணவனால் கைவிடப்பட்ட பின்பும் கணவனின் தாயை தன் தாய் போல பாவித்து பேணும் ஒரு பெண் , ஒடுக்குமுறைகளுக்கு நடுவே வளர்ந்தாலும் மருமகளை மகளாய் பாவித்து தன் மகனிடம் இருந்து அவள் வாழ்க்கையை காப்பாற்றும் ஒரு பெண், குழந்தை பேறு என்பது தனது தனிப்பட்ட உரிமை என்பதை பெரும் வசனங்கள் துணையின்றி ஒற்றைவரியில் உரைக்க வைக்கும் ஒரு பெண், உனக்கானவன் உன்னை கொண்டாடுபவனாய் இருக்கவேண்டும் என்று புரட்சி பேசும் ஒரு பெண் இப்படி இவர்களின் ஒவ்வொரு பொழுதும் ஒரு உணர்ச்சி போராட்டமே.

இவர்களில் நான் என்னை காணவில்லை என்றாலும் இந்த போராட்டங்களில்  இவர்கள் வெற்றி பெரும் போது நானே வென்றது போன்றோரு இன்பம் வந்து நிறைகிறது.போராட்டங்களின் முடிவில் அடக்கு முறைகளை தகர்த்தெறிந்து தனக்கான சரி தவறுகளை தாங்களே நிர்ணயிக்க இவர்கள் பயணப்படும் போதும் மனம் பெரிதாய் வேண்டிகொள்கிறது – இவர்களும் மின் காட்டிற்கு இடம் பெயரும் விட்டில் பூச்சிகளாகிவிட கூடாது என்று.

Here is the English version of the article

Image Source : The Indian Express ; The Quint.

Library of Perspectives

Abhishek Jha19 Comments

Perspective is the river that takes you from indifference to empathy. If you have never seen a sea, and have always been living beside a river, you will perhaps not believe if I told you that I have come from the sea. The only way to know is to trace the river and see its culmination into a sea. Life’s journey is perhaps that tracing of the river that gives us perspective as we grow. Not all of the perspectives we need or seek come at the same time and not a single day goes without gaining a perspective about something. There is a high probability that we might remain blinded to them but speaking from personal experience, you will find them if you remove your blinders. Continue reading “Library of Perspectives” →

ஒரு மழை இரவின் நட்பு

JeevaNayagiLeave a comment

எப்போது கண்ணயர்ந்தேன் என்று தெரியவில்லை. எங்கிருந்தோ வந்த குளிர்காற்றின் தீண்டலில் தூக்கம் கலைந்து எழுந்த போது சின்னதாய் தூறல் விழ ஆரம்பித்திருந்தது. அதற்கு மேல் தூக்கம் பிடிக்காமல் ஜன்னலின் அருகில் வந்து அமர்ந்தேன். தூறல் இப்போது பெருத்து பெரும் மழையாய் கொட்ட தொடங்கியது. விடிய விடிய விழித்திருக்கும் வீதியில் அன்று மட்டும் அரவம் இல்லை. வழக்கமாய் நடக்கும் நள்ளிரவு நாய்கள் மாநாடு அன்று ஒத்திவைக்கப்பட்டிருந்தது. எனக்கு துணையாய் என் வீட்டிற்கு எதிரில் நின்றிருந்த மரங்களும் ஆங்காங்கே சில மின் கம்பங்கள் மட்டுமே.

மின் விளக்கின் ஒளியில் மின்னும் மழைத்துளிகளை நான் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு இருக்க இந்த மரங்கள் மட்டும் எது குறித்தோ தீவிரமாய் விவாதித்துக்கொண்டிருந்தன.திட்டமிட்டே எனக்கு புரியாததொரு மொழியில் பேசிக்கொள்வதாய் தோன்றியது. மீண்டும் எப்போது கண்ணயர்ந்தேன் என்று தெரியவில்லை.கண் விழித்தபோது மழை நின்றிருந்தது. பொழுதும் விடிந்திருந்தது. சிறு குழந்தையின் குதூகலத்தோடு வெளியில் ஓடிவந்தேன். வழியெங்கும் மஞ்சளும் சிகப்புமாய் மலர்க்குவியல். இரவு பெய்த மழையில் மலர்ந்தும் மலராதும் உதிர்ந்த மலர்கள் அவை.

 

அதுவரை புரியாதிருந்த மரங்களின் மொழி அப்போது புரிய துவங்கியது. எனக்கு புரிந்தது மரங்களுக்கும் புரிந்திருக்க கூடும். அதனால் தான் என்னவோ எஞ்சியிருந்த துளிகளை எல்லாம் என் தோள்களில் சிந்தி, சின்னதாய் குலுங்கி அழுதன மரங்கள். இப்படியாய் அரவமற்ற ஒரு மழை இரவின் ஆழ்ந்த நிசியில்  மலர்ந்தது ஒரு நட்பு.

A Book, An Odyssey and a Football Novice

JeevaNayagi2 Comments

 

I am a football illiterate. My vocabulary in football is limited to a mere goal, foul, Pele, Maradona, Messi, Ronaldo, Neymar and probably a few club names thanks to the newspapers I read. Not long ago, FC meant Food Court to me and not a Football Club. I have had friends and colleagues who used to swear that football isn’t a matter of life or death but something more than that. I could never comprehend the madness over it. I would laugh them off saying there are better things to fight and die for rather than chasing a ball into a net. In my defense, none of the football clubs had neither a Sachin Tendulkar nor a Rahul Dravid. Yet, when I travelled around Europe, I ended up taking stadium tours in Camp Nou, Santiago Bernabeu and Stamford Bridge because my friends loved football and I loved them. Just a walk through the stadiums listening to its stories was enough for me to be goose bumped. As I walked out of these stadiums, my respect for the game increased by manifolds. That was two years ago and that helped me add more words to my football vocabulary – Copa America, La Liga, UEFA and some more.

Fortunately for me I have this friend who says football is in his blood (sometimes I think there is only football and no blood) and wouldn’t rest until he contaminated mine too with football. So he sent me a birthday gift that read ‘Tiro – A football odyssey from Amazon to Alps’. A wicked move, I must say because he knew it was easier to make me read a book on football than get me to watch a football match. I fell partly for his trick and partly for the cover of the book. It looked beautiful in white and couldn’t let it get dusted in the book shelf.

tiro

Tiro is a collection of articles from goaldentimes.org, a renowned group of football story-tellers winning accolades all over the world. Hence the book has multiple authors and a diverse flavor to it too. The first impressive thing about the book is their ‘Line up’, where the ‘First Half’ of the book features 15 football stories from Latin America, the ‘Second half’ with another 15 stories but this time from Europe and then there is an ‘Extra time’ with 3 articles that has stories flowing across the continents. For an ardent football fan this would give the feel of a football match but for someone like me that was a very important first lesson. If not for Tiro, it would have taken me forever to learn that these regions have a very distinct and distinguished culture and history when it comes to football.

As the match began, the first half was terrific. There was a occasional drag towards the second half probably because some of the stories were a little too longer than the other ones, but the later part of the second half made up for it. And the extra time finished it just perfect. Every article carries an interesting short introduction of what is being covered in them that helps you decide whether or not to read it. However even if I was dozing off exhausted, reading these introductions through half droopy eyes would wake me up and let me finish the article. As for the articles, almost all of them are inspiring and engrossing stories knit very tactically and presented very poetically. I must say the GT boys are brilliant story tellers. I had to sneak out in between conversations with friends, during office hours and even during sleep to finish reading the stories that I had started. I wasn’t expecting to be hooked on to the book, but I was. And at times to YouTube too replaying few shots especially the ‘hand of god’ goal.

(I have replayed it so many times now and even different versions of it. Did he or did he not? This has been driving me mad. How do you people live with such suspense stories?)

The book starts from Brazil tracing down in detail the history of various footballing nations, their greatest victories, their biggest humiliations and their mighty come backs. It sings the glory of unsung heroes and paints the struggles of their lives. It makes you fall in love with those fallen stars and tells you why some deserved more than being forgiven. The book tells you how football has been an instrument of change bringing about a revolution in the political landscape of many of these countries and how footballers were not only sports icons but also champions of nationalist movements. I realize how ignorant I was to think of football as just a game of a ball and net with few mad men running around it while this ‘beautiful game’ has been the beacon of hope for multitudes across continents over generations. The stories of the lives that were saved by the game, the lives that were spared by the game, lives that were sacrificed for the game tells me why this not just a matter of life and death but a lot more than that. While the world is well aware of the wars on a football ground, Tiro also tells the world about the games fought on war fields with a knife hanging over their heads. And that is why Tiro is going be a very significant piece of sports literature not only for football aficionados but also for history enthusiasts across the globe.

Tiro has been a thoroughly enlightening, enriching and entertaining experience for me. I have just one thing to complain about at the cost of being called a lazy reader. But hey, how would you feel if you must switch television channels while watching a nail-biting match. That is how inconvenient it is to flip over the pages to read the chapter notes. It would have been wonderful had the chapter notes been added at the end of the page, especially for people who like me do need the help of chapter notes. I am still a football illiterate and will continue to blink when you say a quarter back or a 4-4-2 formation. Nevertheless, I have tremendously improved on my football vocabulary. I know what derby means. I know Alfred Di Stefano, Ruth Malosso and Barbosa. I know what a bicycle kick is. I even know some football chants. Finally, I know what Srinwantu Dey means when he says “Football is a palette of life which reflects all the emotions – joy, sorrow, grit, helplessness and determination”. And for that I am immensely grateful to my dear friend Aritra Biswas and the GT boys.

 

Bangalore Mirror ran this blurb for its news story. What happened next …

Abhishek JhaLeave a comment

What happened next shall be a lesson for Bangalore Mirror. When the citizens act more mature than the so called conscience keepers of the society, we should not lose hope of a better future for our nation. The story runs like this – Bangalore Mirror reported a crime incident in the city – “A 40-year-old man is fighting for his life in the ICU after being stabbed and robbed behind Mecca Masjid in Austin Town in the wee hours of Sunday. After the robbers left him bleeding on the deserted street, he ran 1.5 km to reach home, and collapsed at the doorstep……”
The man is fighting for his life in ICU and we hope he recovers well. However, men at the social media desk of Bangalore Mirror wanted to get more visitors and shares and likes and follows and what not – so a plain report detailing the incident wasn’t enough. The social media link came with the following blurb while the article didn’t have a single mention of ‘Patna‘-

“Shocking! Is Bengaluru the new Patna?”

Now, how much of the comparison is true/untrue is something I will leave to the sensibilities of the readers. It’s not very difficult to bring up a comparative study of crime rates of Indian cities. However, there is no denying that the introductory note to the article was in utterly poor taste and a vulgar visage of sensationalism. However, many of the readers chose to react to this mockery of journalism in a way that surprised me. While I had expected an unfortunate bickering between Bangaloreans and Patnaites because of Bangalore Mirror’s hara-kiri, I found something that must have made the social media rookies at BM chew their own feet.

Following are a few comments that we have chosen to highlight from the article link on Facebook. We salute these sensible readers for showing such maturity in an age when media is trying its best to disintegrate the society.
Do let us know what you think about all of these –

This slideshow requires JavaScript.